Beschouw eens een werelds voorbeeld. Als neonatoloog in een academisch medisch centrum ben ik verantwoordelijk voor de levering van medische zorg aan ernstig zieke pasgeborenen. Maar ik doe mijn werk niet in een silo. Elke pasgeborene waar ik voor zorg heeft een verpleegster, ze hebben een diëtist, een apotheker, een ademtherapeut, ouders en zelfs stagiaires die allemaal aan hun zorg deelnemen. Het verlenen van medische zorg op de intensive care is een teamsport. En hoewel ik een hogere functie bekleed, en de leider van het team, leid ik geen dictatuur.
Natuurlijk, er zijn momenten dat ik het team vertel wat het moet doen. Meestal zijn dit noodsituaties waarin snel een beslissing over leven of dood moet worden genomen. Maar vaker wel dan niet, vaker, zijn die gelegenheden dat het mijn taak als leider is om elke persoon die bijdraagt te faciliteren, elk lid van het team met zijn lange kleuren. De diëtist is expert in het samenstellen van IV-voeding, de apotheker weet precies hoe hij medicijnen moet opzoeken en welke interacties er kunnen zijn. De ademtherapeut weet hoe hij de beademingsmachine moet opstellen. Elk van hun bijdragen is essentieel voor de zorg voor de patiënt. De ouders zijn zich er terdege van bewust hoe hun pasgeboren baby zich doorgaans gedraagt en wanneer er iets mis is. Onze pasgeboren patiënten kunnen tenslotte niet met ons praten.
En de cursisten, hoewel ze misschien niet de wijsheid hebben die bij ervaring hoort, verwerven die door hun onafhankelijke management van hun patiënt. Als ik ze zou vertellen wat ze moeten doen, hoe verleidelijk en gemakkelijk dat ook zou zijn, zou het ze geen ruimte geven om toe te passen wat ze weten. Dus, als hun leraar, is mijn aanpak om ze principes te vertellen over hoe ze met zieke pasgeborenen moeten omgaan, en ze vervolgens de ruimte en de vrijheid te geven om deze principes op een aantal redelijke manieren toe te passen om hun patiënten gezond te maken. Net zoals mijn cursisten de kneepjes van het vak leren door begeleide ervaring, kunnen Gods kinderen door de raad van ervaren gelovigen leren hoe ze naar Hem moeten luisteren en op Hem kunnen vertrouwen. God gaf ons allemaal spirituele en schriftelijke richtlijnen over hoe we in dit leven keuzes kunnen maken.
Het ouderschap van een driejarige herinnert me eraan hoe belangrijk de vrije wil van elke dag is. We hebben haar bedtijdroutine gestructureerd om dit te vergemakkelijken. We beginnen met het lezen van een paar verhalen van haar keuze, en omdat ze mag kiezen, lezen we soms dezelfde verhalen keer op keer. Dan vragen we haar: "Hoe heeft God je vandaag gezegend?", En na te hebben gereageerd, vraagt ze ons in ruil daarvoor. Ik kan vele keren tellen toen ze lief naar me keek en zei: "Mama, hoe heeft God je vandaag gezegend?" En het hielp me uit een vermoeide, gestreste of ondankbare persoonlijkheid te komen in een van dankbaarheid. Daarna laten we haar bidden. En we vertellen haar niet waarvoor ze moet bidden, we laten haar gewoon bidden. En het is heel leuk om te zien aan wie ze denkt als ze naar buiten komen in haar gebed. Haar verhaaltijdleraar in de bibliotheek stond wekenlang bovenaan de lijst toen we hiermee begonnen. Dan zingen we een favoriet liedje van haar keuze. En ze is altijd uitgekozen Vrede, vrede vanaf het begin. En dan geven we haar welterusten kusjes.
Er zijn zoveel keuzes die we hebben als het gaat om het toepassen van Gods Woord: in ons huwelijk, met onze kinderen en op het werk. Zoals Filippenzen 2:13 zegt, werkt God in ieder van ons om te willen en te doen naar Zijn welbehagen. De manier waarop u het Woord leeft, is misschien niet de manier waarop ik het Woord leef. Wat uw geloof opbouwt, kan anders zijn dan wat het mijne bouwt. Hoe ik bijdraag in het huishouden, verschilt van hoe u bijdraagt. En dank God voor die verschillen! Als mysterieuze leiders kunnen we anderen kracht geven met Gods Woord. En doe dan een stap terug en geniet van de verschillende manieren waarop Zijn Woord tot leven komt terwijl Hij in hen werkt.
Reacties