Mijn broer en ik liepen die ochtend rond 7 uur de ziekenhuiskamer van mijn oom binnen. Het was ongeveer 20 weken geleden. Ik was naar New York gevlogen. Ik had gedurende een aantal weken regelmatig contact gehad met mijn broer over de toestand van mijn oom. Oom had het moeilijk. Oom is 8 jaar oud en hij is een knapperige oude Griek, een New Yorker en een knapperige oude Griek en hij is nogal een kleine jager. Maar hij had het moeilijk, hij was een paar weken in en uit het ziekenhuis. Hij was van plan me te laten komen omdat oom geen vrouw of kinderen heeft en hij mij en mijn broer heeft geërfd en ik ben zijn favoriet. Dus moest ik daarheen gaan en zien hoe het ging en mijn broer had echt de back-up nodig.
Ik liep naar binnen met mijn broer Steve en daar was mijn oom en hij werd net wakker en het was eigenlijk een goede morgen. Hij was kalm en vredig, in tegenstelling tot hoe hij de afgelopen twee weken was geweest, hij had een heel zware tijd achter de rug.
Ik zei tegen mijn broer: 'Je kunt gaan, ik heb dit. Ik zal een tijdje met oom rondhangen, 'en dat deed ik. Hij was even wakker en we spraken over een paar dingen en hij zei: "Victoria, ik ben klaar om te gaan." En ik zei: "Oké, je bedoelt gaan?" En hij zei: "Ja, ik bedoel gaan. ”En ik had ongeveer anderhalve minuut cognitieve realiteit met hem en we spraken over Jezus Christus. We spraken over Christus in hem en we spraken over welke richting hij zou gaan. En voor het eerst in mijn 57 jaar dat ik hem kende, kreeg ik een concrete gelegenheid om ervoor te zorgen dat ik wist dat ik hem bij terugkomst zou zien. Toen ging dat raam dicht en viel hij weer in slaap en moest ik een aantal dingen aanpakken die God echt in mijn hart werkte.
Er waren een aantal geplande operaties de volgende dag dat die man gewoon niet bij me zat. Mijn broer luisterde alleen maar naar de artsen, hij wist het niet zeker en ik zei: "Steve, ga, laat me vandaag voor oom zorgen." Ik vertrok en het was rond half negen en ik ging terug naar zijn assistentiewoning en ik vond de verpleegkundig directeur en ik zei: "Hé Carmelita, je hebt oom de afgelopen 8 jaar gezien. “Oom leefde al 30 jaar in een begeleid leven.
Twee jaar eerder tart mijn oom de dood. Hij viel dood neer tijdens een zijwandeling in New York en was meer dan 9 minuten zonder hartslag uit de graaf en hij was gedurende 3 dagen op levensonderhoud. Dit was 2 jaar geleden en ik zal verbijsterd zijn als die man niet volledig hersteld is. Minder dan 1% van de mensen die op elke leeftijd aan complete hartritmestoornissen lijden, herstelt zich en Mr. Steve Etimos deed dat. Tot onze grote verbazing en ik heb 2 jaar geleden geleerd dat je nooit iemand uittelt tot hij eruit is. Het kan me niet schelen als ze op levensondersteuning zijn, ik geef niets om niets anders dan zegt God je dat het voorbij is Als het niet voorbij is, sta je in de kloof voor die persoon en mijn zoon en ik waren daar en we stonden in de kloof en oom herstelde zich en hij had nog een volle 2 jaar. Hij leefde 2 jaar lang goed en robuust.
Dus daar heeft hij het nogal moeilijk. Dus ik ga naar Carmelita de verpleegster en ik zeg: "Wat denk je dat Carmelita, ze willen een operatie doen en dat zit niet goed bij me, ik denk echt dat ik met Palliatieve Zorg moet praten." Als je dat niet doet weet wat palliatieve zorg is, het is een soort comfortzorg aan het einde van het leven. Ik kon niet eens geloven dat ik erover nadacht. Ik had er zelfs niet met mijn broer over gepraat en Carmelita keek naar mij en ze zei: "Victoria, je hebt zo gelijk, je bent op de goede weg." Ze kende oom van 2 jaar met hem werken bij de begeleid wonen. Dus ze gaf me een beetje een aanmoediging. Ik ging weg, en ik ging naar een kopje koffie bij Glen's Diner en ik zat daar en ik dacht gewoon aan de dingen die God in mijn ziel opwelde over mijn oom. En ik dacht dat de mens, Palliatieve Zorg, ik weet het niet, u weet dat het een grote God is.
De telefoon gaat en het is Rozenkrans. Rosary is al meer dan 60 jaar een vriend van mijn oom in New York City. En ze zei: "Hoe gaat het met oom? Hoe gaat het met Steve Etimos? ”En ik zei:“ Niet zo goed Rose. ”En ze zei:“ Wat bedoel je? ”En ik zei:“ Ze willen een operatie doen, ik denk het niet, het past niet bij mij . "Rose, gaat ze," je weet wat hij Victoria wil. "Ze wist niet waar we die ochtend over spraken. Ze zegt: 'Je weet wat hij wil, doe wat hij wil. Hij vertrouwt en houdt van je. 'En ik zei:' Ik ga met Palliatieve Zorg Rose praten. 'Ze zegt:' Doe het. 'Ik hing op,
Ik ga terug naar barmhartige Samaritaan en ga naar het bureau en zeg: "Hé, is er een maatschappelijk werker waarmee ik een afspraak kan maken?" Ze zijn echt moeilijk te vinden. Overwerkte mensen, laat me je dat vertellen. En weet je met wie ik aan de balie praat? De maatschappelijk werkster, ze staat daar, ze is beschikbaar, de telefoon gaat niet, ze heeft niets voor haar gezicht. Ze zei: "Ik ben de maatschappelijk werker." Ik zei: "Cool, ik ben Victoria Finley, ik ben de nicht van Steve Etimos. Kunt u mij helpen? Ik moet met Palliatieve Zorg praten. 'En ik dacht:' Ik kan niet geloven dat ik hier over praat. 'En ze zei:' Ja, dat kan ik. Ik zal nu meteen bellen en het Palliatieve Team sturen om je meteen te zien. Wacht op zijn kamer. '
Het is nu 10 uur. Ik ga de kamer in en oom slaapt diep, hij is echt vredig. En ze zei: "Ze zullen er zijn om 30 uur. 11 uur kwam en ging. Het palliatieve zorgteam verscheen pas om 11 uur. Ik had 2 uur met oom. Twee van die uren sliep hij diep in slaap en ik stak mijn hoofd in het Woord en ik zei: “Vader, u moet me laten zien wat ik moet weten en wat ik moet doen, want dit is niet iets dat ik licht opvat. Ik moet weten wat je voor hem wilt. Ik sta in de kloof voor hem, vertel me wat ik moet doen. ”En dus opende ik het Woord, ik lees mee en kom Psalm 30:4 tegen:“ Want deze God is onze God, voor altijd en altijd, en Hij zal onze gids zijn, zelfs tot de dood. ”En weet je, ik was de pleitbezorger voor mijn oom en God zou me laten zien hoe ik oom naar zijn einddag kon leiden en ik wist het. En het was overweldigend dames en heren om die verantwoordelijkheid te hebben. Maar het licht van Zijn Woord hief mij op.
Rond 12 uur loopt een man de kamer binnen en hij zegt: "Hallo, ik ben dokter en zo, ik ben hier om af te tekenen voor de operatie van je oom voor morgen." Hij was de cardioloog, ik had nooit ontmoet hem. En ik zei: "Mijnheer, mijn oom wordt morgen niet geopereerd." Ik kon niet geloven dat ik dat zei, ik had niet ingecheckt met mijn broer of zoiets. En hij zei: "Ik juich u toe, omdat u de moed hebt om te doen wat goed is voor uw oom wanneer hij het het meest nodig heeft." En toen begon hij het Woord aan mij te bedienen. En hij vertelde me hoe groot God is en hoe artsen u alle opties zullen geven, maar het is aan de geliefden om in de kloof te staan. En de man omhelsde me en ik snikte op zijn schouders terwijl mijn oom in bed lag. En ik zei: "Meneer, u kwam hier om Gods genezing voor mij te dienen." En hij zei: "Dat is waar ik vandaag voor wakker werd, Victoria. Ik geloof dat God is waar ik moet zijn. 'En hij gaf me zijn celnummer en ik denk dat engelen celnummers hebben? Omdat je zo lijkt. En hij ging weg.
Oom werd wakker en van 12:30 tot 2:30 had ik de meest waardevolle momenten met mijn oom. Hij gaf oom een geschenk van genezing. Zijn geest was helemaal gezond. Zijn lichaam was volledig in vrede en we haalden herinneringen op. Mijn zoon belde en vertelde me dat hij het International Bachelorette Diploma kreeg en hij was zo opgewonden. Ik deelde het met mijn oom en hij zei: "Mark Elliot is slim" en ik zei: "Ja, dat is hij." En toen viel hij meteen in slaap toen het Palliatieve Zorgteam binnenkwam. En binnen 15 minuten tekenden ze af en we zouden die dag oom op Hospice zetten.
Ik vertrok ongeveer 3 uur en liep de lift in en ik was zo vol, weet je? En ik snikte en ik probeerde het te verbergen, weet je? Ik moest daar weg. En ik stapte in de lift en daar is deze kleine dame van God. En ze kijkt naar me en ze zegt: "Gaat het?" En ik draaide me naar haar toe, ik had mijn rug naar haar toe en ik draaide me naar haar toe en ik zei: "Ik moest gewoon een heel moeilijke beslissing nemen over het leven van mijn oom . 'En ze liep met me mee naar de regenachtige parkeerplaats in het Good Samaritan Hospital en de hele manier waarop ze me vertelde over de terugkeer van Christus, vertelde ze me over hoe goed onze God is en hoe Hij oom had op dat moment en daar in de palm van Zijn hand. En hoe God in mij aan het werk was en zij bevestigde elke beslissing die ik die dag had genomen. En toen omhelsde ze me alsof ik niet was omhelsd, ik kan niet denken wanneer. Ze elimineerde mijn ziel en toen bad ze voor me in het midden van de regenachtige parkeerplaats. Stel je voor dat. En toen zei ze: “wij zijn zussen en ik zie je ook bij de terugkeer. En ze draaide zich om en liep weg naar haar auto. En ik dacht bij mezelf toen ik naar huis reed en zorgde voor een miljoen andere details die de tijd me niet zal toestaan om het je te vertellen.
De goedheid van onze God, en hoewel je door de vallei van de schaduw van de dood kunt wandelen, zullen we niet bang zijn voor het kwaad, omdat Christus terugkomt en de hoop een dagelijkse realiteit is. Ik wacht niet op de hoop, ik leef vandaag in de hoop en ja, we zullen allemaal de dood onder ogen zien Dames en heren, onze eigen en degenen van wie we houden, maar Hij zal je gids zijn en je zult je niet slecht voelen en je zult weten wat te doen, wanneer te doen, hoe te doen en waarom te doen en je zult in vrede zijn en God zal de glorie krijgen.
Reacties