Thuis leven in liefde
Ik heb de afgelopen 23 jaar voor een weduwe gezorgd. Ze is de moeder van mijn vrouw. Ik noem haar "Mama".
Ik was geen wees - niet vaderloos of moederloos. Ik had zelfs de meest geweldige ouders die ik geloof dat iemand ooit zou kunnen hebben gehad. Zo geweldig zelfs, dat mijn moeder het prima vond met mijn beslissing om mijn schoonmoeder 'Mama' te noemen toen ze voor het eerst bij ons kwam wonen. Het was mijn manier om zowel liefde als respect te tonen aan ons nieuw verwelkomde lid van het huishouden.
Maar voordat we op het onderwerp van vandaag ingaan, heb ik een vraag voor je: wat hebben Boaz, Lazarus, Stefanus, de evangelist Filippus en Dorcas allemaal gemeen?
Als je antwoordde: "Ze zorgden allemaal voor weduwen", dan heb je gelijk.
We zullen elk van deze individuen bekijken in onze zoektocht om te begrijpen wat er nodig is om van harte voor weduwen te zorgen.
Als een bloedverwant-verlosser verloste Boaz twee weduwen:
- De oudere weduwe, Naomi, en
- De jongere weduwe, Ruth
Lazarus nam de verantwoordelijkheid op zich om voor Maria te zorgen toen de stervende Christus, aan het kruis, haar aan hem toevertrouwde
Stephen en Philip maakten deel uit van de zeven, die de plicht kregen om toezicht te houden op de dagelijkse distributie aan de weduwen die waren toevertrouwd aan de zorg voor de kerk in Jeruzalem
Dorcas diende de weduwen in Joppa
Zorgen voor weduwen is een groot probleem in Gods hart.
De verantwoordelijkheid om voor weduwen te zorgen werd voor het eerst uiteengezet in het Boek Deuteronomium, waar Israël werd geleerd om God lief te hebben en hun naaste lief te hebben.
Deuteronomium 10: 18-19 [ESV]:
Hij voert gerechtigheid uit voor de vaderloze en de weduwe, en houdt van de vreemdeling en geeft hem voedsel en kleding.
Heb daarom de vreemdeling lief, want jullie waren vreemdelingen in het land Egypte.
Bullinger citeert deze verzen als een voorbeeld van de figuur synecdoche, waar een deel (de weduwen, de vaderloze en de vreemdeling) wordt geplaatst voor het geheel (alle getroffenen). Dit is logisch als je erover nadenkt.
Weduwen maken deel uit van een grotere klasse van degenen die een echtgenoot hebben verloren, inclusief weduwnaars.
De vaderloze maakt deel uit van een grotere klasse wezen, inclusief de moederloze.
De vreemdelingen maken deel uit van een grotere klasse van de eenzame, mensen zonder een plek om naar huis te bellen of mensen die ze familie kunnen noemen.
Zeker, God zou ons liefde en zorg voor al deze individuen willen geven in hun uur van nood, nietwaar?
Dat gezegd hebbende, zal onze focus in deze leer op weduwen liggen (en, bij uitbreiding, weduwnaars).
Wat is een weduwe? De Hebreeuwse term almanah geeft aan 'niet in staat te zijn om te spreken'. Een weduwe is iemand die een advocaat in de samenleving heeft verloren. Ze heeft misschien een man of een kind gehad, maar nu vindt ze zichzelf alleen en worstelt om haar nieuwe plek te vinden. Ze is iemand die een boost kan gebruiken, iemand die behoefte heeft aan wat liefdevolle aandacht. En daarnaast kan ze iemand zijn met wat financiële behoeften om op te starten.
Dus hoe geef je om zo iemand?
BOAZ, NAOMI EN RUTH
In de bijbelcultuur voorzag God in voorzieningen voor de jonge weduwen om te hertrouwen en een gezin te stichten door de praktijk van de bloedverwant-verlosser te vestigen.
Deuteronomium 25: 5-6:
Als broers bij elkaar wonen en een van hen sterft en geen zoon heeft, mag de vrouw van de dode man niet buiten het gezin met een vreemdeling trouwen. De broer van haar man zal bij haar binnengaan en haar tot vrouw nemen en de plicht van de broer van een echtgenoot jegens haar vervullen.
En de eerste zoon die zij draagt, zal de naam van zijn dode broer opvolgen, opdat zijn naam niet uit Israël wordt uitgewist.
Boaz werd de bloedverwant-verlosser voor de jonge weduwe Ruth.
Ruth 4:10, 13:
Ook Ruth de Moabiet, de weduwe van Mahlon, heb ik gekocht om mijn vrouw te zijn, om de naam van de doden in zijn erfdeel te bestendigen, zodat de naam van de doden niet mag worden afgesneden tussen zijn broers en de poort van zijn inheemse plaats. U bent vandaag getuigen.
Dus nam Boaz Ruth en zij werd zijn vrouw. En hij ging naar haar toe, en de Heer gaf haar conceptie, en zij baarde een zoon.
Door te besluiten Ruth te verlossen, nam Boaz ook de zorg op zich voor de oudere weduwe in het gezin - haar schoonmoeder Naomi, zijn bloedverwant. Dit blijkt duidelijk uit wat de vrouwen tegen Naomi zeiden, die hem een "hersteller van het leven en een voedster van je oude dag" noemden.
Ruth 4: 14-16:
Toen zeiden de vrouwen tegen Naomi: 'Gezegend zij de Heer, die u vandaag niet zonder een verlosser heeft verlaten, en moge zijn naam beroemd zijn in Israël!
Hij zal voor u een hersteller van het leven zijn en een voeder van uw oude dag, want uw schoondochter die van u houdt, die meer is dan u dan zeven zonen, heeft hem gebaard. '
Toen nam Naomi het kind en legde het op haar schoot en werd zijn verpleegster.
Naomi was duidelijk niet zomaar een sidekick in dit streven. Ze had het voorrecht een centrale rol te spelen in de opvoeding en ontwikkeling van de zoon van Ruth en Boaz, Obed - die opgroeide tot de grootvader van David.
God zorgt dus voor weduwen op elke leeftijd, of ze nu jong of oud zijn.
LAZARUS EN MARIA
Niemand hield meer van en zorgde voor zijn moeder dan de Heer Jezus Christus, zijn moeder Maria. En toch legde de aard van zijn plicht om de mensheid te verlossen een zekere afstand in hun relatie dat geen gewone moeder en zoon zouden moeten navigeren. Hij zou voor haar zorgen op haar weduwschap, niet door levend en op aarde te blijven om verantwoordelijkheid voor haar te nemen, maar door haar heer en redder te worden na haar nieuwe geboorte op de Pinksterdag. Wat een geweldige Verlosser!
Als oudste in zijn familie was Jezus Christus verantwoordelijk voor de zorg voor zijn moeder die weduwe was. De uitwisseling op het kruis tussen de Heer en de discipel van wie hij hield, zorgde ervoor dat dit zou worden geregeld na zijn vertrek, is zeer aangrijpend.
John 19: 26-27:
Toen Jezus zijn moeder en de discipel van wie hij hield, dichtbij zag staan, zei hij tegen zijn moeder: "Vrouw, zie, uw zoon!"
Toen zei hij tegen de discipel: "Zie, uw moeder!" En vanaf dat uur nam de discipel haar mee naar zijn eigen huis.
Lazarus is de enige man in de evangeliën waarvan expliciet wordt gezegd dat Jezus van hem hield.
John 11: 5:
Nu hield Jezus van Martha en haar zus en Lazarus.
Om deze reden moet Lazarus de 'zoon' zijn die wordt genoemd in Johannes 19: 26-27.
In deze twee korte verzen kan veel worden geleerd over hoe echt Jezus zorgde voor en zorgde voor zijn moeder.
Jezus brengt het punt naar huis door Maria te vertellen "Zie, uw zoon" en door Lazarus te vertellen "Zie, uw moeder". Merk op dat hij Maria "vrouw" noemt - een termijn van respect - in plaats van "moeder" om beide Lazarus te helpen en Mary krijgt grip op het feit dat hij vanaf nu inderdaad de rol van zoon voor haar zou moeten opnemen.
Jezus had vier broers - James, Judas, Simon en Joseph - en ten minste drie zussen. Waarom vertrouwde hij zijn moeder niet toe aan een van hen? Misschien omdat ze het nog niet hadden geloofd.
We weten uit Handelingen 1 dat Maria en de broers van de Heer in de dagen vóór Pinksteren met de discipelen waren verzameld, maar hoe zit het daarvoor? Geloofden de broers en zussen van Jezus tijdens de evangelieperiode?
We kunnen het niet zeker weten, maar we weten uit 1 Korinthiërs 15 dat het pas na de opstanding was dat Jezus aan zijn broer Jakobus in zijn nieuwe lichaam verscheen - en dat was zeker een keerpunt, niet alleen voor Jakobus, maar voor alle broers en zussen van Jezus .
In elk geval was het zeker openbaring dat Lazarus 'de man' was om voor Maria te zorgen na de dood van Jezus aan het kruis.
Het zou een zegen voor Maria zijn geweest om bij Lazarus te zijn om een aantal redenen:
Als de discipel van wie Jezus hield, was hij ongetwijfeld een individu van grote liefde en medeleven.
Zijn zussen Maria en Martha waren ook geweldige discipelen, zeer geliefd door de Heer, en konden overdag vrouwelijke metgezellen zijn voor zijn moeder.
In de dagen vóór de opstanding stond Lazarus als levend bewijs voor Maria dat God de doden opwekt.
Lazarus en zijn zussen woonden in Betanië, de plek van waaruit Christus zo'n vijftig dagen later zou opstijgen.
Rekening houdend met deze factoren is er geen twijfel over mogelijk dat Jezus Christus zijn uiterste best deed voor Gods hoogste zorg met betrekking tot de zorg van zijn moeder na zijn naderende dood.
STEPHEN, PHILIP EN DE VERWIJDERDE HEILIGEN IN JERUZALEM
Heb je ooit stilgestaan bij het bedenken van de inbedrijfstelling van de zeven in Handelingen 6 - de eerste dergelijke groep van genoemde leiders die in de kerk werd genoemd sinds de roeping van de twaalf?
Je raadt het al, het was de zorg van de weduwen! God moet denken dat het behoorlijk belangrijk voor ons is om voor deze plicht te zorgen.
Handelingen 6: 1-3:
Nu, in deze dagen toen het aantal discipelen toenam, ontstond er een klacht van de Hellenisten tegen de Hebreeën omdat hun weduwen in de dagelijkse distributie werden verwaarloosd.
En de twaalf riepen het volledige aantal van de discipelen bijeen en zeiden: "Het is niet juist dat we het prediken van het woord van God om tafels te dienen opgeven.
Daarom, broeders, kies onder u zeven mannen met een goede reputatie, vol van de Geest en van wijsheid, die wij voor deze plicht zullen benoemen.
Merk op wie de baan kreeg: "zeven mannen." Dat wil niet zeggen dat vrouwen geen betrokkenheid hadden. Maar zoals in de andere gevallen die we tot nu toe hebben gezien, moesten de mannen vooraan staan bij het zorgen voor de weduwen. Wat hadden de weduwen trouwens verloren? Hun mannen! Dus het waren eerst de mannen in de kerk die moesten ingrijpen om de behoeften van de weduwen te verdedigen, te voorzien en liefdevol te verzorgen.
En wie waren de mannen die deze taak moesten vervullen? Ze worden beschreven als:
"Van goede reputatie" (v.3)
'Vol van de Geest en van wijsheid' (vs. 3)
'Vol geloof van en van de Heilige Geest' (vs. 5)
Met andere woorden, slackers hoeven niet van toepassing te zijn! God rommelde niet met deze functieomschrijving. Alleen het beste voor Gods weduwen!
En wat was het resultaat toen ze het goed hadden?
Handelingen 6: 7:
En het woord van God bleef toenemen en het aantal discipelen vermenigvuldigde zich in Jeruzalem enorm, en een groot aantal van de priesters werd gehoorzaam aan het geloof.
DORCAS EN DE WEDUWEN VAN JOPPA
Net als Stephen en Philip was Dorcas een Grieks sprekende Judas - de eerste vrouwelijke Grecian, die in feite in het Nieuwe Testament wordt genoemd. En net als Stephen en Philip had ze een grote impact vanwege de enorme omvang van haar grote, grote, prachtige hart.
Handelingen 6: 36-42:
Nu was er in Joppa een discipel genaamd Tabitha, wat, vertaald, Dorcas betekent. Ze zat vol goede werken en liefdadigheidsacties.
In die dagen werd ze ziek en stierf, en toen ze haar hadden gewassen, legden ze haar in een bovenkamer.
Omdat Lydda in de buurt van Joppa was, stuurden de discipelen, die hoorden dat Peter daar was, twee mannen naar hem toe en drongen er bij hem op aan: 'Kom alsjeblieft onmiddellijk naar ons toe.'
Dus Petrus stond op en ging met hen mee. En toen hij aankwam, namen ze hem mee naar de bovenkamer. Alle weduwen stonden naast hem te huilen en tonen tunieken en andere kledingstukken die Dorcas maakte terwijl ze bij hen was.
Maar Petrus zette ze allemaal buiten en knielde neer en bad; en zich naar het lichaam wendend, zei hij: "Tabitha, sta op." En zij opende haar ogen en toen zij Petrus zag, ging zij rechtop zitten.
En hij gaf haar zijn hand en hief haar op. Toen riep hij de heiligen en weduwen en presenteerde haar levend.
En het werd bekend in heel Joppa en velen geloofden in de Heer.
Was Dorcas zelf een weduwe? De Schrift zegt het ons niet. Maar het staat buiten kijf dat ze enorm geliefd was bij de weduwen met wie ze gezelschap hield en voor wie ze een geweldig voorbeeld was.
ZORGEN VOOR DE VERWIJDERDE VANDAAG
Ik zou onmogelijk alles kunnen vertellen wat er is gebeurd sinds we voor het eerst besloten hebben om mama uit te nodigen bij ons te blijven; maar ik dacht dat het de moeite waard zou zijn om enkele van onze persoonlijke ervaringen te delen, alleen om je een klein venster te geven over hoe het is om een dak te delen en harten te delen met een gelovige ouder gedurende vele jaren.
Toen de vader van Marilyn in 1993 in slaap viel, waren we bezorgd dat mama halverwege de wereld in Maleisië alleen woonde. Zonder broers en zussen om voor haar te zorgen, zouden haar naaste familieleden die haar misschien hadden opgenomen haar broers en zussen zijn geweest, van wie velen over de hele wereld in verschillende landen waren verspreid.
God was degene die het op mijn hart legde om een beslissing te nemen. "Lieverd," zei ik, "ik denk echt dat we je moeder nodig hebben om bij ons te komen wonen." En dat was dat; we waren het allebei eens. Natuurlijk moesten we mama ervan overtuigen dat we haar echt wilden; maar dat is uiteindelijk ook gelukt toen we haar vertelden dat ze vrij was om in eerste instantie gewoon op bezoek te komen en dan te kijken hoe het ging. Het duurde drie jaar voordat al het papierwerk bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst was voltooid, maar uiteindelijk konden we in 1996 mama verwelkomen in ons huis met onze 9-jarige en 12-jarige dochters. Het is sindsdien een van de meest gewichtige beslissingen van ons leven gebleken.
Er waren geen voorwaarden toen we de uitnodiging aan mama verlengden om bij ons te blijven. We hadden niet verwacht dat ze actief bij onze gemeenschap betrokken zou raken, omdat het geen voorwaarde was dat ze ons huis zou delen. In feite hebben we haar actief ontmoedigd om dit de eerste paar maanden te doen totdat duidelijk werd dat dat haar ware wens was.
Toen de tijd kwam dat onze dochters waren opgegroeid en het huis hadden verlaten, vroeg mama zich af of ze misschien haar doel had vervuld om bij ons te wonen. We verzekerden haar dat dat niet het geval was; dat de reden dat ze hier was, simpelweg was omdat ze onze familie was, omdat ze onze moeder was. Vandaag hebben we eigenlijk meer van ons getrouwde leven doorgebracht met het delen van een huis met mama dan de jaren daarvoor - en we zijn er veruit rijker voor.
Hier zijn slechts enkele van de voordelen die we hebben ondervonden toen onze moeder bij ons woonde:
- Impact van haar gebeden op onze familie en gemeenschap
- Het leren en de belichting voor onze kinderen die opgroeien en het hele huis samen delen
- Binding met haar kleinkinderen en achterkleinkinderen
- Haar getuige in de buurt (iedereen vertellen over het Woord en over gemeenschap)
- Haar geloof in een gezond lichaam en een gezonde geest (nu 92)
- Haar onvoorwaardelijke gift van de kleine reserves die ze hier heeft
- Haar houding van dankbaarheid voor het Woord
- Haar dagelijkse bijdragen waar ze in staat is - vegen, koken, naaien
- Dienen als "ieders oma"
- Ze verbindt ons met het bredere gezin over de hele wereld / met de familiegeschiedenis
- Haar geduld - tijd vrijmaken om in een langzamer tempo te leven
- De waarde van conversatie en van het woord tegen elkaar spreken
- Haar voorbeeld van eenvoud in het vervullen van haar behoefte - heeft niet de nieuwste materiële dingen nodig
- Haar vergeving voor ons in de dagelijkse gang van zaken samen
- Nu ik met pensioen ben, haar gezelschap gedurende de dag
Een ding om te onthouden over de zorg van de weduwe is dat het een tweerichtingsverkeer is: je zorgt voor de weduwe, maar de weduwe zorgt ook voor jou. En is dat niet precies zoals God het bedoelde?
Reacties