Anderen op de eerste plaats brengen levert geweldig fruit op. Ik geloof dat Winston Churchill het het beste zei: "We leven van wat we krijgen, maar we leven van wat we geven."
Toen ik opgroeide, leerde ik dit op heel jonge leeftijd. Mijn moeder probeerde ons te leren de behoeften van anderen te herkennen, en dan actie te ondernemen, er iets aan te doen. Nou, mijn moeder reed niet, dus namen we overal het openbaar vervoer. En ik bedoel, overal waar we gingen, namen we het openbaar vervoer. En ze leerde ons dat als iemand ooit in de bus stapte en ze ouder waren dan wij, of als ze kinderen of boodschappen droegen, je maar beter kunt geloven dat je maar beter opstaat en ze je stoel geeft. Het was niet altijd leuk, het was niet altijd gemakkelijk. Maar naarmate de tijd verstreek, maakten we er een gewoonte van in ons leven.
Er is een interessant verhaal over anderen op de eerste plaats stellen en de noodzaak in het leven van mensen over president Lincoln erkennen. Het was tijdens de burgeroorlog. Hij had veel verantwoordelijkheden, maar een van de harde verantwoordelijkheden die hij had, was de beslissing om gratie te verlenen aan soldaten die in de dodencel zaten wegens desertie. En deze soldaten zouden brieven / getuigenissen laten schrijven door echt belangrijke mensen, familie en vrienden. En er was in het bijzonder deze ene soldaat die naar voren kwam, hij deed een oproep zodat hij niet hoefde te sterven voor desertie. President Lincoln zei: "Wel, heeft hij brieven namens hem?" En de verantwoordelijke officier zei: "Nee meneer, al zijn familie en vrienden zijn omgekomen in de oorlog." President Lincoln zei: "Oké, ik zal morgen mijn beslissing nemen."
Wel, hij heeft hier de hele nacht mee geworsteld. 'S Morgens kwam de officier naar hem toe en zei: “Meneer, heeft u uw beslissing genomen?”, En hij zei: Ja. De beslissing is genomen op basis van een getuigenis van een vriend. " En de officier herinnerde hem eraan: 'Maar meneer, hij had geen vrienden; iedereen stierf in de oorlog. " En hij zei: "Ik zal zijn vriend zijn." En de man werd vrijgelaten.
Zie je, als we ervoor kiezen om te geven en anderen op de eerste plaats te zetten, gebeuren er grote dingen en worden er grote vruchten voortgebracht. Er zijn veel gemeenplaatsen waarvan ik zeker weet dat de meesten van jullie bekend zijn, die van generatie op generatie zijn doorgegeven.
Een ervan werd gedeeld door Teddy Roosevelt tot een ander geweldig persoon: "Het kan mensen niet schelen wat je weet, totdat ze weten dat het je kan schelen." En dat is heel waar. En dan is er nog een die we allemaal van God kennen: “Als je het te geven hebt, geef het dan. Houd het goede niet achter als het in de macht van uw hand is om het te doen. " Onthoud het niet voor anderen.
Ik werk in een klein restaurant aan het strand, en het is er een waar de lokale bevolking naartoe gaat. In feite is het er een waarvan iedereen je naam kent en als iemand niet komt opdagen, herken je hem zeker. En er kwamen elke dag een paar binnen, en het waren dagen geweest en ze waren daar niet geweest, en dus waren ze echt op mijn hart geweest. Die avond terwijl ik thuis door Facebook scrolde en ik zag dat ze 'Gebeden, gebeden, ik heb je gebeden nodig. Bid alstublieft voor onze dochter ”. Wel, natuurlijk begon ik onmiddellijk in tongen te spreken en te bidden, en ik ging naar mijn man en ik zei: "Lieverd, er is iets aan de hand, wil je met me bidden?" En we baden. Dit drukte nog steeds op mijn hart, en ik kon het niet zomaar de hele nacht laten zitten, dus stuurde ik ze een privébericht met de mededeling dat ik het heel leuk zou vinden om persoonlijk met ze te bidden, of aan de telefoon, als ze dat hadden gedaan. een gelegenheid bel me alsjeblieft, en dus ging ik slapen in tongen spreken. Werd de volgende ochtend wakker en ging aan het werk, en hier kwamen ze door de deur lopen, en ze liepen regelrecht naar me toe en pakten mijn hand en ik dacht: "Wat is er aan de hand?" Welnu, hun dochter had de ziekte van Lou Gehrig (veteranenziekte) opgelopen door wat water dat ze dronk, en ze lag op de IC. en ze belden de hele familie op en zeiden dat ze de komende 48 uur niet zou komen om afscheid te nemen. Al haar systemen stopten in haar lichaam en nou ja, ze kennen God en ze geloven in God. En ik bleef hen herinneren aan de kracht van God, en we besloten ter plekke te bidden. En ik bad met hen voor hun dochter, en het was op dat moment dat de rollen voor haar in haar leven omsloeg en ze leeft vandaag en heel goed en je zou nooit weten, nooit weten dat ze ziek was geweest. Dus als we ervoor kiezen om te geven, wordt er geweldig fruit geproduceerd, dus geef groots!
Reacties